همه ما همیشه برای ظهور حضرت صاحب الامر دعا می کنیم.
از طرف دیگر می دانیم که علت غیبت آن امام بزرگوار، چیزی جز عدم وجود شرایط لازم در ما نیست.
خیلی از امامان بودند که وقتی سال می شد از آنها که چرا قیام نمی کنید، می فرمودند یاور نداریم.
چه تعداد یار مد نظر آنها بود؟
یکی از ائمه معصومین (ع)، در پاسخ به چنین پرسشی، به یک گله گوسفند اشاره می کنند و می فرمایند: اگر این قدر یاور داشتم، قیام می کردم.شخص سئوال کننده می گوید: رفتم و تعداد گوسفندان گله را شمردم،به خدا قسم، فقط 17 گوسفند بود.

آیا ما واقعاً برای ظهور آماده ایم؟
نکند شرایط ما شرایط زمان امام حسن (ع) باشد یا دعاهای ما مثل نامه های مردم کوفه به امام حسین (ع) باشد ...
یکی از شیعیان خدمت یکی از ائمه علیهم السلام رسید و عرض کرد: اینقدر تعداد شیعیان و محبین شما زیاد است چرا قیام نمی کنید؟
امام (ع) به تنوری که در آن اتاق روشن بود اشاره کردند و به آن فرد فرمودند: برو و در تنور بنشین.

یه روز یه ترک بود ...

اسمش ستار خان بود، شاید هم باقر خان.

شجاع بود و نترس.

در دوران استبداد که نفس کشیدن هم جرم بود ، با کمک دیگر مبارزان ترک ، در برابر دیکتاتوری ایستاد

او برای مردم ایران ، آزادی می خواست

و در این راه ، زیست و مبارزه کرد و به تاریخ پیوست تا فرزندان این ملک ، طعم آزادی و مردمسالاری و رهایی از استبداد را بچشند.

یه روز یه رشتی بود...

اسمش میرزا کوچک خان بود، میرزا کوچک خان جنگلی.

فرض کن حضرت مهدی(عج) به تو ظاهرگردد

ظاهرت هست چنانیکه خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده ي صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات درخور او هست که نزدش ببری؟

خيره به گنبد مى‏شوى. اشكى از لاى پلكهاى بسته‏ات بيروت مى‏جهد و از گونه‏ات سرازير و در انبوه محاسن مشكى‏ات محو مى‏شود. بغض گلو را فرو مى‏دهى. لبهايت به آرامى مى‏جنبد:
- مادرم گفته هركى مهمون حرمت بشه دست خالى بر نمى‏گرده!
چهره شكسته مادر جلوى چشمانت تصوير مى‏گيرد. آن شب لحظه‏اى پلك روى هم نگذاشته بودى. دلت مى‏خواست هرچه زودتر شب به پايان برسد، بار سفر ببندى و زادگاهت يزد را ترك كنى. دستان نوازشگر مادر را روى سرت احساس مى‏كنى. چشم باز مى‏كنى، مادر را بالاى سر مى‏بينى. چشمانت خيس اشك مى‏شود.

  " جاده های زندگی را خدا هموار می کند

 کار ما فقط برداشتن سنگ ریزه هاست ... "

پس اینقدر آه و ناله چرا ؟!

 
یه روز یه ترکه
.
.
.
.
.
.

.

.

.
.
.
.
.
.
تو فصل سرما جای گرم نداشت.. 

طلبه ای نزد پدر روحانی ماکاریو رفت و از او خواست بهترین راه جلب رضایت خدا را به او بگوید .

ماکاریو گفت : به گورستان برو و به مرده ها توهین کن .

طلبه دستور پدر روحانی را انجام داد و روز بعد نزد او برگشت .

 پدر روحانی گفت : جواب دادند ؟

 - نه .

 - پس برو آنها را ستایش کن .

 غدیر یعنی کسانی که عقب مانده اند برسند و کسانی که جلو رفته اند برگردند. غدیر یعنی باولایت حرکت کردن.

روز غدير.. نسيم عطرآگين نبوت و شميم روح افزاى رسالت و دستاورد همه پيامبران و رسالت‏هاى الهى است. روز غدير.. سرآغاز سيرت هماره جوشان و راه قرآن گويا و كامل كننده دين حنيف و فرجام بخش نعمت‏هاى خداوندى و موهبت‏هاى قدسى است روز غدير.. همان روزى كه پيامبر پس از بازگشت از حجة الوداع (سال 10 هجرى) آخرين خطبه خود را در بدترين شرايط آب و هوايى و وزش بادهاى تند و سوزناك و كارشكنى منافقان و بازيگرى بيماردلان و سخنان نااميد كننده و شايعة پراكنى شايعه سازان و آشوبگرى اوباش خواند! پيامبر در ميان آنان برخاست تا اعلام كند على(ع) وصى او، جانشين او، نايب او و وزير اوست.

یکی از مطالب بحث برانگیز راجع به آیه غدیر این است که چرا در ظاهر بین این آیه و ما قبل و ما بعد آن ربطی احساس نمی شود؟!

«الْیَوْمَ أَکمَلْتُ لَکمْ دِینَکمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکمُ الإِسْلاَمَ دِینًا فَمَنِ اضْطُرَّ فِی مَخْمَصَةٍ غَیْرَ مُتَجَانِفٍ لِّإِثْمٍ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیم»(1)؛ امروز دین شما را به کمال رسانیدم و نعمت خودبر شما تمام کردم و اسلام را دین شما برگزیدم پس هر که در گرسنگی بی چاره ماند بی آنکه قصد گناه داشته باشد ، بداند که خدا آمرزنده و مهربان است .

در این نیمه شب تنهایی با دیدگانی تار و چشمانی پر از اشک می نویسم ،برای تو و برای دل !
دل ! این دل تنگ و تنها ، امروز تنهاتر از هر زمان دیگری هستم
خدایا فقط تو هستی ! در تار و پود لحظاتم اما؟
اما؟سهم من از این دنیای رنگی همیشه تنهایی بوده
چشمانم را از من مگیر، بگذار تا جان دارم برای تو بنویسم، برای تو و از تو ! تویی که مهربانترینی
خدایا ! دریاب حال مرا که.،از وصف حالم عاجزم و خسته، از اعمالم ، از گفتارم ، از کردارم و ..... 

ولادت با سعادت هشتمین اختر تابناک امامت و ولایت حضرت ثامن الحجج علی بن
موسی الرضا علیه السلام گرامی باد.

شفای سيد جعفر نامي در 281/1 1331
حاج سيد جعفربن ميرزا محمد عنبراني ميگويد كه من در روستاي عنبران كه تا شهر مشهد تقريباً 4 فرسخ است در فصل زمستان با آب سرد غسل كردم و بر اثر آن حال جنون در من پيدا شد، زبانم از حركت افتاد و هيچ نميتوانستم سخن بگويم تا 5 يا 6 ماه گذشت پس براي معالجه به مريضخانة انگليسي رفته اما از علاج مأيوس شدم و برگشتم.

بعد از تو از کدام دریچه 

آسمان را به تماشا بنشینم
 و با کدام واژه عشق را معنا کنم

بی تو

همه ی فصلها خاکستری

و همه ی ستاره ها خاموشند

کیفر شکستن دل من چند جاده غربت

و چند آسمان تنهایی است

باور کن

من هنوز هم

به قداست چشمان تو ایمان دارم مادر